Aanleiding
Ik ben een nuchtere Achterhoeker met een gezond stel hersens en een verantwoordelijke baan, rond complexe vraagstukken en aansprekende uitdagingen. Ik heb meermalen nieuwe zienswijzen en concepten weten te ontwikkelen, die een positieve bijdrage aan de wereld leveren. Een onhandig patroon dat zich daarbij aftekent, is dat dergelijke concepten niet altijd direct brood op de plank betekenen, waardoor de afgelopen jaren in meerdere opzichten een heftige achtbaan zijn gebleken. Maar dankzij noeste arbeid en een prettig netwerk is inmiddels alles weer op orde.
Thuis is alles OK en rond het werk hebben we met een groeiend team van fijne, wakkere collega’s inmiddels serieus de wind in de zeilen, waarmee we aanzienlijke impact sorteren.
Maar toen ineens was daar die vermoeidheid. Een voor mij totaal nieuwe ervaring. Ik kon wel actief blijven werken, maar in plaats van mijn normale inzet van ruim 70 uur in de week, hield het / ik nu helemaal op bij 40.
Alles weer op de rit, hoera!
“Na jaren op adrenaline te hebben gestreden was de koek even op, logisch, vermoeidheid” zeggen deskundigen. Maar wat doe je dan? Bij de pakken neerzitten en toegeven aan de vermoeidheid? Gesprekken aangaan met coaches of psychologen? Uit eerdere ervaringen weet ik dat ik hen binnen anderhalve sessie van mijn eigen gelijk overtuig en komen we niet verder. En van de andere kant ken ik ook de “als jij niet weet wat je probleem is, kan ik je niet helpen” reacties uit de medische hoek.
Paarden sessies
En toen was daar de biodiversiteit hemel van Monique!
Een voormalige kwekerij, in de uitlopers van de uiterwaarden bij Zutphen, net buiten het dorp Empe, die zij grotendeels eigenhandig en puur op intuïtie heeft afgegraven en omgetoverd tot een florerend ecosysteem, met een explosie aan inheemse planten en dieren. Een toevluchtsoord voor wild, dat zich nestelt in de verscheidenheid aan biotopen op het compacte landgoed, waar ook haar paarden en huishouden de rust vinden die je iedereen gunt. Ongeveer zo heb ik mij altijd het paradijs voorgesteld! Ja, grootse taal, maar werkelijk waar, geen woord gelogen.
Er hangt een soort heelheid in de lucht zodra je het erf opdraait. Ik ben iemand die alles vanuit het hoofd aanvliegt en beredeneert, maar eenmaal tussen de paarden bij Monique ervaar ik een voor mij vreemde overgave aan “dingen die ik niet begrijp”. En daar zit precies de winst van het proces dat zich ontrafelt in de manege.
Je raakt rustig aan de praat met Monique, die mij ongemerkt meeneemt naar de onderwerpen die in mijn hoofd spelen. Ondertussen vindt er een schouwspel plaats aan interacties tussen de paarden, net buiten de bak. Wat zich voordoet als een ontspannen afleiding, blijkt achteraf al onderdeel te zijn van de energie die zich opbouwt, maar dat had ik totaal niet in de gaten.
Door de vraagstellingen en houding van Monique, flap ik er allerlei beelden en ervaringen uit, in een ogenschijnlijk vrijwel onsamenhangende waterval aan recente gebeurtenissen en verhalen van vroeger. Ondertussen blijkt Monique een aanpak voor ogen te hebben en word ik verzocht met een van de paarden een opdracht uit te voeren. Wat zich daarna ontvouwt is met geen toetsenbord te beschrijven.
Ik heb nul ervaring met paarden. Ik weet net de voorkant van de achterkant te onderscheiden. Maar om mij heen blijk ik een band te hebben met twee van hen en krijg ik dingen gedaan of soms juist niet. Afhankelijk van “waar ik aan werk”, is duidelijk aan het gedrag van de paarden af te lezen of ik “lekker bezig ben” of niet. De paarden vormen blijkbaar een soort extra zintuigen, die staan afgesteld op intuïtie van mijzelf en op processen, mensen en krachten om mij heen. Aan het doen en laten van de paarden is precies waar te nemen in welke dynamiek ik mij bevind, wat mijn rol daarin blijkt te zijn en wat het uitmaakt wanneer ik in dat systeem beweeg, letterlijk stappen zet, of niet.
Nog gekker is dat ik ineens bij mezelf merk, echt voel aan vreemde pijntjes, afwisselend in mijn rug, schouders en benen, dat bepaalde zaken mij remmen en afmatten en andere dingen juist bevrijdend werken of tot actie aanzetten. Waarnemingen die ik al in geen jaren bewust op mijn radar heb gehad. Mijn lichamelijke antenne, zoals Monique het noemt, stond blijkbaar uit, maar raakt spontaan afgestoft door de ongrijpbare dynamiek daar tussen mij en de paarden.
Overigens moet ik wel bekennen dat ik voor de herkenning van wat er in mij omgaat en om mij heen gebeurde, aanvankelijk volledig afhankelijk was van Monique. En ik kan mij ook niet aan de indruk onttrekken dat zij zelf onlosmakelijk verbonden is met alle interactie die het teweeg brengt en bewustwording die ontstaat. Haar rust, aandacht, kleine hulpvragen, signalen, directheid, taal, aanwijzingen en “opdrachten” brengen de boel op gang. En de kettingreacties daarna zijn, dankzij haar ondersteuning, vervolgens volledig flabbergasting.
Het wonderlijke is dat elke keer dat ik het nu heb meegemaakt, 1 keer een klein jaar geleden en nu een aantal keren vrij kort achter elkaar, het tafereel waar ik op terugkijk zo verschrikkelijk duidelijk is, dat je achteraf zou kunnen denken dat de paarden “een stukje hebben ingestudeerd” met een regisseur die een voorspellende gave bezit. En wanneer het mensen zouden zijn geweest, had dat in theorie ook nog gekund, wellicht. Maar juist omdat mijn woorden voor de paarden niets betekenen, zij er geen enkel belang bij hebben om mij in wat dan ook te volgen, te pleasen of te jennen en dat je met paarden überhaupt geen toneel kunt spelen, maakt dat het des te krachtiger dat dit alles zich zo helder manifesteert.
Na zo’n sessie ben ik elke keer bijna hyper van verwondering, verbijstering eigenlijk meer, en een uur later kolk ik nog van de energie. Wat daar tussendoor eerst nog een soort stille aaibaarheid en kwetsbaarheid lijkt, verwordt onderweg naar huis tot een kolossaal en bijna tastbaar stuk inzicht in mijn bovenkamer. Een blijkbaar tot die tijd onbewust sluimerende onrust is herijkt en wortelt zich als een nieuw soort weten in mijn gestel.
En vervolgens doen zich in de dagen en weken erna, eigenlijk al door het hele afgelopen jaar heen, telkens dingen voor die direct linken aan de ervaringen in de manege. Dat zijn doorgaans doorsnee onderwerpen in mijn werk, maar die ik vanuit een veranderd perspectief herken en met een nieuwe vanzelfsprekendheid, nu op een meer eigen manier benader. Doordat ik dergelijke dingen al tussen de paarden kon aftasten en het effect ervan met eigen ogen heb zien gebeuren, openbaart zich vanuit mijzelf een soort “nieuw gedrag”. En heb ik ineens het lef om, tegen mijn vroeger aangeleerde gewoonten in, directer te zijn, dus minder “via de band te spelen” en niet meer vooral vanuit dienstbaarheid te opereren, effectievere keuzes te maken rondom de zaken waar ik mijn aandacht en energie op richt en aanzienlijk meer op mijn eigen gevoel te anticiperen, om maar enkele van de vele voorbeelden te illustreren. Authentieker, gezonder, krachtiger en vooral ook beter gedoseerd en met een aanzienlijk prettigere balans tussen werk en privé, dan in de afgelopen jaren.
Onvoorstelbaar hoe snel en direct de sessies bij Monique effect sorteren. En niet op een kinderachtige schaal, maar “vol door de voordeur”. Zaken die direct waarneembare gevolgen hebben voor mijn rol en die onmiskenbaar van invloed zijn op een groot deel van de hele organisatie en projecten waar ik deel van uitmaak.
En dat alles op een manier die ik bewust waarneem en waarvan ook de mensen om mij heen de positieve effecten ervaren, maar waar ik dus met mijn gezond boeren verstand werkelijk geen moer van begrijp. Maar ja, “vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan” zij mijn vader vroeger. En dat doe ik, met volle teugen. En ik raad jou als blijkbaar geïnteresseerde lezer / lezeres aan datzelfde te doen!
Het geeft niet of je voor jezelf wellicht niet helder hebt hoe je hier een begin aan krijgt. Of dat je niet weet waar en of er eigenlijk wel een schoen wringt. Zelfs als er niets wringt is het de “moeite” meer dan waard. Het is alleen al reuze boeiend en op een leuke manier (ont)spannend om dit mee te maken. Ook als je vindt dat je “veel te nuchter bent voor dit soort dingen”. Monique sleept je er toch wel door.
Ik weet natuurlijk niet of het zich voor jou net zo helder aftekent als bij mij. Misschien gebeurt dat een stuk subtieler, of heeft het een extra aanloopje nodig, maar juist door de invloed van de prachtige omgeving en het paard waar je mee begint rond te lopen en “te snuffelen”, gaat het stromen. Dat kan gewoon niet anders…..
Mocht je ondanks mijn stevige ervaringen toch nog een stemmetje horen dat fluistert dat dit alles #geitenwollensokkengedoe is, kom dan zeker langs bij Monique. Haar messcherpe inzicht, ontwikkeld tijdens haar HRM ervaringen met vooral stevige types in het bedrijfsleven, zullen je, als het nodig is, glashard laten merken dat er helemaal niets soft is aan wat er wordt geraakt en gekraakt. Een scherpte die helpt om snel “to the point” te komen. Een gerichtheid die ik als heel prettig en duidelijk heb ervaren en die Monique weet te verpakken in slimme vragen en acties, waarna je vervolgens zelf tot inzicht komt, mede door de spiegel die de paarden je voorhouden.
Je proeft dat haar directheid en drang om tastbare resultaten te boeken, de aanleiding is geweest voor de hele aanpak en het opbouwen van haar rijke ecosysteem, waarin planten, dieren en mensen weten op te bloeien.
En nee, ik heb geen aandelen in haar bedrijf. Zij heeft inmiddels wel een serieus aandeel in mijn functioneren, op mijn hernieuwde energie niveau, impact die ik sorteer en de creativiteit die weer volop stroomt. En dat effect gun ik iedereen! Vandaar dit hele verhaal, richting een ieder die daar ook baat bij zou kunnen hebben.
Nabrander!
Inmiddels heb ik nog een paar keer een bezoek gebracht aan het landgoed en zit mijn proces er op. De laatste sessie bleek de meest imposante, wat impact op mijn bestaan betreft, terwijl ik dacht dat ik alles toch al wel had meegemaakt. De optelsom van alle ervaringen bleek wederom fors meer dan de som der delen. In een relatief sobere setting, waarbij alleen de hengst actief meedeed, eigenlijk bijna saai ten opzichte van eerdere sessies, greep wat zich afspeelde zo diep in, dat ik niet alleen inzicht kreeg in onverwachte zaken, maar het werkelijk leek of zich daar ter plekke kantelingen voltrokken. En dat vermoeden heb ik nu, weken later, nog. Zoals ik al eerder aangaf: “ik kan er met mijn hoofd helemaal niet bij”, maar mijn lijf, creativiteit en effectiviteit bewijzen al weken lang dat er zich iets heel bijzonders heeft afgespeeld “daar bij die paarden”.
Erick Wuestman| Expert circulaire economie